زندگی چیزی نیست که مابه آن می نگریم.زندگی واقعی راتجربه کرده اندمردان وزنانی که دوست داشت

اندودوست داشتنشان رادرسینه خودحبس کرده اندتادیگران رابادوست داشنتنشان ناراحت ناراحت نکنند وبه

خاطرخوشبختی معشوقه شان عشق وشادی رابه بهای کم وبه گوشه گیری وتنهایی فروخته اند. قلم رادردست

می گیرم.می خواهم هرچه دلم می گویدوبه ذهنم میرسدرابنویسم اماقلم ودستم یکی شده ونمی گذارندچیزی

 بنویسم. می خواهم بنویسم زیراعقیده دارم که تنهابانوشتن است که می توانم برتنهایی های خود غلبه کنم.

فصل اول

    چندوقته دلم به خودی خودمی گیردباخودمی گویم هیچ چیزم نیست.می دانم خودم راگول می زنم اما چاره

ای جزاین ندارم.درتنگنای وجودم گرفتارتوفان زندگی شده ام.نمی دانم به چه کسی پناه ببرم. این رامی دانم

 که باید کاری بکنم ودل رابه دریابزنم وبه دریای توفانی وجودخودآرامش ببخشم. امامی ترسم.ترسی که

سراسروجودم رافراگرفته  ونمی گزارد کاری از پیش ببرم.

     می خواهم ریسک کنم وحتی برای یکبارهم شده سخن دلم رابرای کسی که این عشق رادروجودمن نهاده

 است بگویم.عشقی که زندگی من رادربحبوحه ی خطرقرارداده  وداردمرابه سوی فناونابودی وزوال می

کشاند.

    همیشه ازحکمت خداوندتعالی درعجب می مانم آخرمگرمی شودکسی دیگری رابیش ازخود دوست داشته

باشد.

    این دوست داشتن داشت مرابه سوی تاریکی مطلق می برد.اگر به آن واردمی شدم دیگرممکن نبود بتوان

ازآن خارج شوم وبایدبرای همیشه ازداخل آن به افق دوردست آزادی خیره می شدم. رشته های امیدزندگی

ام به کلی ازهم تنیده می شدندودرنتیجه آن زندگی نسبتا خالی از شوروشعف من به اغما می رفت.

    چه می شودکرد؟بایدسوخت وساخت چراکه تنهاباسوختن است که میتوانم غوغای آتش درونم کمی آرامش

ببخشم وآن راخاموش کنم.خودم راخوب می شناسم.می گویندخواستن توانستن است امااین متن جمله ای بیش

برای من نیست چراکه من خواستم ولی نتونستم.هی . چه کنم که این کلمات نمی توانندازدردهای من حکایت

کنند.واقعامانده ام...راهی پیش روی خودنمی بینم تاقدم درمسیرآن بگذارم.

از شما دوستان گرامی میخواهم راه حلی که به نظرتان می آید را برایم بگویید.